Amazon.co.uk Lang geleden in 1980 was de oorspronkelijke golf van Talking Heads-fans aangenaam verbluft om Remain in Light te horen, geproduceerd en mede geschreven door Brian Eno, waarop Byrne en zijn bedrijf worden vergezeld door gitaargod Adrian Belew, en funk legendes Bernie Worrell (keyboards) en Steven Scales (percussie), onder anderen, voor een voller, funkier geluid dat niemand had gedacht dat ze in zich hadden.

De eerste drie nummers zijn lange, gelaagde dansfeesten over het hele lichaam, met onophoudelijk herhaalde frases (muzikaal en tekstueel), en steeds pakkendere melodische hooks die dagenlang niet meer los zullen laten. "Once in a Lifetime" was de grote hit, maar het meest rockende nummer is de derde, "The Great Curve", waarna de nummers meer lineair en ingetogen worden. Het is nog steeds geweldig spul, tot en met de vooral Eno-achtige droner, "The Overload", maar de tweede helft is misschien beter om op te slapen dan op te dansen.

En dat is prima: na de uitbundigheid van de eerste drie nummers heb je wel een dutje nodig. --Dan Leone Review Er is een kans, hoe klein ook, dat je nog niet naar Remain in Light hebt geluisterd. Alsjeblieft, vind en speel het nu. Tikkende voeten en klikkende vingers? Dat is te verwachten.

Al snel komen prachtige texturen in beeld. Briljant, niet? Een album dat anno 2012 net zo fris klinkt als het ooit heeft gedaan. Elke keer dat Remain in Light's 40 minuten voorbij gaan, is er waarschijnlijk iets nieuws te horen.

Fidgety-opener Born Under Punches is een van de weinige bezuinigingen die zichzelf in een oneindige lus lijkt te raken - een goede zaak. Het maakt, net als de al even gespierde, even bekabelde The Great Curve, gebruik van clubland-herhaling die is toegewezen aan Afrobeat-at-double-speed-architectuur om een eindproduct te creëren dat volkomen hypnotiserend is. Remain in Light was niet de eerste keer dat Talking Heads, aangevoerd door de onnavolgbare David Byrne, samenwerkte met producer Brian Eno.

Het was ook niet de eerste keer dat ze elementen van 'wereldmuziek' erin verwerkten: debuutset Talking Heads: 77's opener, Uh-oh, Love Comes to Town, bevat steelpangeluiden uit het Caribisch gebied.

Maar het was (is!) het onbetwistbare hoogtepunt van zowel de Eno-samenwerkingen van de band als hun verkenningen die verder gaan dan kunst/postpunk en new wave-sjablonen. Terwijl de bedoelingen van Byrne en bandleden vanaf het begin waren omlijst door de wens om te experimenteren, is Remain in Light een perfect toegankelijke aangelegenheid, waarbij nooit de volgende Talking Heads uit het oog worden verloren die hadden aangetrokken via kleine single hits zoals Psycho Killer en hun cover van Al Green's Take Ik naar de rivier.

Deze mainstream-savvy gevoeligheid wordt ingekapseld door Once in a Lifetime. Verre van Remain in Light's meest meeslepende moment, is het niettemin de ideale introductie tot deze set: Eno's introductie van Fela Kuti-geïnspireerde ritmes geeft het nummer een savant edge, maar Byrne's aspiratie-ontmoet-realisme lyriek verbindt met een universeel publiek.

Met de ondersteuning van MTV bij de lancering van het station in 1981, was het nummer het bekendste nummer van Talking Heads totdat het uit de radio werd gedraaid door Road to Nowhere uit 1985. De ouder-LP van Road to Nowhere, Little Creatures, kan echter niet tippen aan Remain in Light's bravoure. Dit vierde album illustreert hoe scherpe ambitie kan samensmelten met commerciële nous, met resultaten die verblinden.

Zelfs in zijn donkere wendingen - dichterbij The Overload het voor de hand liggende voorbeeld - blijven deze acht nummers meer dan 30 jaar na hun creatie fascineren. In het kort: hetzelfde als het ooit was, hetzelfde als het ooit was... --Noel Gardner Met deze link verlaat je Amazon in een nieuw venster